ευπέδιος

εὐπέδιος, -ον, και μτγν. ποιητ. τ. τού θηλ. εὐπεδιάς (Α)

(για χώρα) αυτός που έχει καλές πεδιάδες, καλό έδαφος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + πεδίον (< πέδον «έδαφος»)].